De ziekte van Graves is een aandoening van hyperthyreoïdie en treedt op als gevolg van overbelasting van de schildklier. Een van de meest voorkomende oorzaken van hyperthyreoïdie in ons land is de ziekte van Graves. Hoewel het vaak wordt gedefinieerd als "giftig struma" onder de mensen, wordt hier het klinische beeld bedoeld dat optreedt als gevolg van het harde werk van de schildklier.
WAT ZIJN DE OORZAKEN VAN GRAVEN?
Het is een auto-immuunziekte. De ziekte wordt meestal veroorzaakt door antilichamen tegen TSH, een van de hormonen die door de schildklier worden uitgescheiden. Ze verhogen de productie van schildklierhormoon. Soms kunnen auto-immuunziekten van de schildklier die zich ontwikkelen door antilichamen bij meer dan één persoon uit dezelfde familie worden gezien. Ernstige stress, ongevallen, ziekten en sommige medicijnen zijn betrokken bij de ontwikkeling van de ziekte van Graves.
Auto-immuunziekten kunnen naast elkaar voorkomen bij dezelfde patiënt. Auto-immuunziekten van verschillende weefsels in het lichaam, zoals vitiligo, reumatoïde artritis, systemische lupus erythematosus, myasthenia gravis kunnen bijvoorbeeld naast elkaar bestaan.
WAT ZIJN KLACHTEN VAN DE ZIEKTE VAN GRAVES?
De ziekte van Graves manifesteert zich soms door struma, oog- en huidverschijnselen. Klachten zoals hartkloppingen, zweten, gewichtsverlies, levendige blik en oogvergroting kunnen optreden. Tijdens het afvallen is de eetlust van de patiënt open, ondanks het eten verliest hij gewicht. Klachten zoals intolerantie voor warmte, trillen in de handen, haaruitval, bezwete en vochtige huid, diarree, onregelmatige menstruatie bij vrouwelijke patiënten en verminderd seksueel verlangen kunnen worden gezien.
SYMPTOMEN VAN DE ZIEKTE VAN GRAFN
Als de struma van de patiënt groot is, kan deze met het blote oog worden gezien. Afgezien hiervan kan een levendige blik in de ogen en eventuele uitwendige groei van het oog worden gezien als "exophthalmus". De huid is zweterig en vochtig. Trillingen kunnen in de handen worden gezien. De nagel-vlees scheiding kan duidelijk worden op de nagels.
HOE WORDT DE ZIEKTE VAN GRAVEN gediagnosticeerd?
Bij de ziekte van Graves kunnen naast het onderzoek ook bloedonderzoek, echografie en schildklierscintigrafie en jodiumopname worden uitgevoerd. Over het algemeen zijn de T3-, T4-waarden hoog en de TSH-hormoonspiegels laag. Afgezien hiervan kunnen schildklierantilichamen (anti-TPO, anti-Tg, TSH-receptorantilichaam) hoog worden gedetecteerd.
Bij de ziekte van Graves kunnen bloedonderzoeken die de werking van de lever aantonen (SGOT-SGPT) en soms het alkalische fosfatase-enzym hoog zijn. In zeldzame gevallen kan een toename van calcium worden gezien en kan het cholesterolgehalte laag zijn.
Nadat is aangetoond dat de schildklier hard aan het werk is met bloedonderzoek, worden echografie van de schildklier en schildklierscintigrafie en/of radioactieve I-131-opnametest uitgevoerd om de jodiumopname te detecteren, de grondstof die wordt gebruikt terwijl de schildklier werkt. Het doel van deze onderzoeken is om de differentiële diagnose te stellen van de ziekte van Graves met de ziekte genaamd "thyreoïditis", die tijdelijke overbelasting van de schildklier kan veroorzaken. De behandeling van beide ziekten verschilt sterk van elkaar.
Schildklierechografie wordt bij patiënten uitgevoerd omdat het ons informatie geeft door de grootte van de schildklier, de aanwezigheid van knobbeltjes en de bloedtoevoerstatus te tonen.
BEHANDELING VAN GRAFN
Er zijn drie verschillende behandelmethoden beschikbaar.
Medicatie (antithyroid) behandeling
Chirurgische behandeling (thyroidectomie)
Radiojoodtherapie (atoomtherapie)
Gewoonlijk wordt een medicamenteuze behandeling gestart en worden de effecten en bijwerkingen elke 6-8 weken opgevolgd met regelmatige bloedonderzoeken. De gegeven medicijnen zijn bedoeld om de productie van hormonen in de schildklier te verminderen. Onder de bijwerkingen van medicamenteuze behandeling zijn huiduitslag in 6-7% van de gevallen, zelden verhoogde leverenzymen en agranulocytose, wat we kunnen definiëren als een afname van leukocyten bij minder dan 1% van de patiënten. Daarom is het noodzakelijk eerder een arts te raadplegen bij keelpijn, koorts en huiduitslag bij patiënten die met medicijnen zijn behandeld.
Na een of twee jaar behandeling kan "remissie" worden gezien, wanneer de ziekte tijdelijk wordt verlicht. Een jaar lang normale schildkliertesten blijven zonder medicatie wordt gedefinieerd als "remissie". Zelfs als het in remissie is, kan de ziekte altijd terugkeren. Wanneer recidief optreedt, moeten chirurgische behandeling of behandelingsopties met radioactief jodium worden overwogen.
Chirurgische behandeling wordt toegepast bij Graves-patiënten met schildklierknobbeltjes en vermoedelijke kanker, bij patiënten met medicamenteuze bijwerkingen, bij zeer grote struma's en bij sommige patiënten in de 3e zwangerschapsduur wanneer een endocrinoloog nodig is. Het is noodzakelijk om het schildkliermedicijn gegroepeerd als "levothyroxine" levenslang te gebruiken, aangezien de schildklier zich na de operatie langzaam zal ontwikkelen (hypothyreoïdie) bij patiënten die een schildklieroperatie hebben ondergaan. Complicaties gerelateerd aan stembanden, tijdelijke of permanente calciumproblemen kunnen optreden na de operatie.
Een andere behandelingsoptie is behandeling met radioactief jodium, in de volksmond bekend als atomaire therapie. De dosis radioactief jodium die bij Graves-patiënten wordt gebruikt, is veel lager dan bij kankerpatiënten, en het is over het algemeen niet nodig om in een kamer geïsoleerd te worden. Het effect ontwikkelt zich langzaam na de behandeling.
Degenen met een schildklieraandoening tijdens de zwangerschap hebben een hoger risico op een miskraam. Medicamenteuze therapie is de eerste keuze voor zwangere vrouwen en mensen met de ziekte van Graves. Deze patiënten moeten nauwlettend worden gevolgd. De dosis van de medicijnen moet zo laag mogelijk worden gebruikt, zodat er geen probleem is voor het kind. Behandeling met radioactief jodium tijdens de zwangerschap wordt niet toegepast vanwege de schade die het aan de baby zal toebrengen.
