Volgens de nieuwste diagnostische gids (DSM-V) van de American Psychiatric Association (APA), de belangrijkste titels van seksuele deviantie of, met andere woorden, 'parafilie'; Het is geclassificeerd als gluurderstoornis (voyeurisme), weergavestoornis (excisionisme), wrijvingsstoornis (frottorisme), seksueel masochisme, seksueel sadisme, pedofiliestoornis, fetisjstoornis, travestiestoornis. Afgezien van deze gevallen worden er elke dag nieuwe definities van seksuele deviantie aan de literatuur toegevoegd en deze komen vrij vaak voor.
Seksueel genot bij de dood (necrofilie), seksueel genot bij dieren (zoöfilie), seksueel genot bij voedsel (cytofilie), seksueel genot bij pijn (algolagnie), seksueel genot in bloed (hematolagnie), seksueel verlangen bij geesten (spectrofilie)), seksueel verlangen naar schoenen (retifisme), seksueel genot in de vorm van schade aan het lichaam van andere mensen (picerisme) zijn enkele van hen.
Het begint voor de leeftijd van 18 jaar!
We kunnen parafilieën noemen, met andere woorden, seksuele objectselectiestoornissen. Parafiliesituaties kunnen per cultuur verschillen. Sommige seksuele gedragingen worden in sommige culturen mogelijk niet als afwijkend beschouwd. Het begint meestal vóór de leeftijd van 18 jaar en komt het meest voor tussen de 15-25 jaar. De incidentie bij mannen is hoger dan bij vrouwen. De redenen voor het hebben van een parafiele stoornis zijn nog niet volledig bekend.
Mensen met parafilie hebben vaak moeite met het ervaren van natuurlijke seksuele opwinding, behalve in deze situaties. Als ze moeite hebben om hun impulsen onder controle te houden, kunnen ze morele of juridische problemen krijgen. Zelfs als een persoon met zo'n probleem een ander levend wezen niet stoort, kan hij moeilijkheden ervaren in termen van bevrediging in zijn innerlijke wereld. Om seksuele bevrediging te bereiken, kan hij een aanzienlijk deel van zijn tijd aan dergelijke seksuele bezigheden besteden. Ze kunnen ernstige communicatieproblemen krijgen in hun relaties. Om deze reden hebben parafilieën vaak de steun van een deskundige nodig. Parafiliegedrag kan ook worden waargenomen bij sommige psychiatrische aandoeningen zoals schizofrenie, bipolaire stoornis en stoornissen in het gebruik van middelen.
In onze wereld waar seksualiteit als taboe wordt beschouwd, zal het voor een persoon niet gemakkelijk zijn om dergelijke seksuele gedachten en gedragingen te uiten, zelfs niet voor een deskundige. Wanneer genot van seksuele fantasieën impulsief en moeilijk te controleren gedrag met zich meebrengt, kan het het niveau van perversie bereiken. In meer geavanceerde dimensies kan het zelfs iemand anders schaden. Mensen met een parafiele stoornis raadplegen zelden een psychiater. Meestal worden ze, wanneer ze een juridische sanctie tegenkomen, in een gerechtelijke procedure naar een psychiater gebracht.
Wanneer deze mensen om hulp vragen, kunnen ze door de samenleving worden beoordeeld. Een dergelijke benadering zal ertoe leiden dat de persoon de hulpvraag beëindigt en zijn acties voortzet. Stel je voor dat je een impuls probeert te beheersen en daarbij hulp wilt. Wanneer je denkt dat je wordt veroordeeld, verbannen en niet geholpen, en je kunt de hulp niet krijgen die je ziet als de enige manier van verlossing, verlies je de kans om controle over je impulsen te krijgen, en deze hopeloosheid kan resulteren in de impulsen om actie ondernemen. Voor mensen die dergelijke situaties meemaken, zou het de beste aanpak zijn om eerst door een specialist te worden beoordeeld.
Deze mensen mogen zich niet tot een psychiater wenden uit angst om begrepen te worden of betrokken te raken bij een juridische procedure, maar een psychiater is verplicht te handelen in overeenstemming met ethische regels om zijn patiënt en andere mensen in dergelijke gevallen te beschermen. Met deze verplichting zal hij zich inspannen om het behandeltraject te starten. De primaire benadering bij de behandeling van parafiele stoornissen is psychotherapeutische technieken. De toe te passen techniek kan per persoon en situatie verschillen. Vooral bij mensen die problemen hebben met impulsbeheersing, kunnen medicamenteuze behandelingen effectief zijn.
