Er zijn veel stellen die graag kinderen willen, maar niet tevreden zijn met herhaalde miskramen. Deze koppels leren op een dag dat de aanstaande moeder een stollingsziekte heeft en dat de baby om deze reden kan vallen. Volgens sommige testresultaten hebben ze in hun leven nog nooit van gehoord en komen ze erachter dat ze een erfelijke ziekte hebben waar ze nog nooit van hebben gehoord. Er wordt gezegd dat ze een baby kunnen krijgen met bloedverdunners. Als ze zwanger zijn, krijgen sommigen aspirine, anderen foliumzuur of soms injecties. Ze raken in de war. Verward over wat ze moeten doen, proberen ze iemand te vinden die weet over dit onderwerp.
Is stolling normaal?
Het is natuurlijk normaal dat ons bloed stolt als dat nodig is en dat is noodzakelijk voor een gezond leven. Wanneer een deel van ons wordt gesneden, bloedt het en na een tijdje zien we dat het bloeden vanzelf stopt. Als ons bloed niet stolde bij de snee, zouden we zelfs als gevolg van een kleine snee kunnen overlijden aan bloedverlies. Daarom is stolselvorming een mechanisme dat ons leven redt.
Ons lichaam stolt alleen als er een incisie of soortgelijk letsel is. Met andere woorden, er is geen stolsel in onze aderen uit het niets. Bovendien vindt coagulatie alleen plaats op de incisieplaats.
Het stolsel dat het bloeden in onze vinger stopt, verspreidt zich niet naar al onze aderen. Dus, laten we zeggen dat als we in onze vinger snijden, er alleen een stolsel zal zijn, het zal het bloeden stoppen en na een tijdje zal het vanzelf verdwijnen.
Als stolling normaal is, waarom noemen sommige mensen het dan een ziekte?
Helaas zijn sommige mensen vatbaar voor spontane stolling, zelfs als er geen snijwond of verwonding is. Bij deze mensen kan zich bijvoorbeeld uit het niets een stolsel in de beenader vormen. Er is spontane roodheid, pijn of zwelling in het been. Soms breekt een stolsel dat in deze aderen wordt gevormd af en gaat het naar de longaderen, waar het daar verstopping veroorzaakt en ernstige problemen veroorzaakt (de aandoening die we longembolie noemen). Het risico op stolselvorming neemt toe in gevallen zoals langdurig inactief blijven, lang in bed moeten blijven na een operatie en overgewicht bij mensen met een neiging tot klonteren. Aandoeningen zoals het gebruik van anticonceptiepillen, zwangerschap, overtollig bloed verhogen ook het risico.
Wat heeft een miskraam te maken met een stolsel?
De baby in de baarmoeder is verbonden met zijn moeder door de placenta (partner). Voeding en bloeduitwisseling tussen de baby en de moeder vindt plaats met de haarvaten in de placenta. Wanneer degenen met een neiging tot stolling zwanger worden, vormen zich zeer kleine stolsels in deze haarvaten en veroorzaken ze obstructie. Deze situatie verstoort de voeding van de baby en daarmee de ontwikkeling ervan, en uiteindelijk een miskraam.
Wat zijn de ziekten die de neiging hebben om te stollen?
Er zijn veel ziekten die de neiging hebben om te stollen. Sommige hiervan zijn erfelijke genetische ziekten en worden trombofilie genoemd.
Hoe weet u of er een neiging tot stolling is?
De patiënt met een vermoedelijke neiging tot stolling moet eerst worden beoordeeld door een hematoloog. Ziekten die stollingsneigingen veroorzaken, kunnen worden gediagnosticeerd door bloedonderzoek. Antitrombine III-deficiëntie, Proteïne S-deficiëntie, Proteïne C-deficiëntie, Factor V Leiden, MTHFR-mutatie, protrombine-genmutatie zijn slechts enkele van de ziekten die de neiging tot stolling veroorzaken.
Bij vrouwen met herhaalde miskramen moeten ook tests zoals aPTT, anticardiolipine-antilichamen en lupus-anticoagulans worden uitgevoerd. Het is ongetwijfeld van essentieel belang dat deze vrouwen een volledig algemeen onderzoek ondergaan en bloedonderzoek ondergaan, vooral het volledige bloedbeeld. Naast trombofilie kunnen sommige andere bloedziekten ook de neiging hebben om te stollen. De aanwezigheid van dergelijke bloedziekten bij de aanstaande moeder moet worden onderzocht.
Hoe verloopt de behandeling?
De tests voor stollingsneiging moeten worden aangevraagd door een hematoloog, de resultaten moeten worden geïnterpreteerd en de behandelmethode moet worden bepaald door de hematoloog. Omdat niet al deze ziekten even verantwoordelijk zijn voor miskramen. Welke behandeling welke wordt toegepast hangt enerzijds af van de vastgestelde ziekte en anderzijds of de patiënt eerder een stollingsgerelateerd voorval heeft gehad.
Of MTHFR-mutaties bijvoorbeeld een rol spelen bij een miskraam, is een zeer controversiële kwestie. Het is niet nodig om anticoagulantia-injecties toe te dienen aan een zwangere vrouw zonder andere risicofactoren en alleen MTHFR-mutatie. Welk type behandeling zal worden gegeven bij welk type ziekte moet worden besloten op basis van de kenmerken van elke patiënt.
Het is mogelijk om een gezonde baby te krijgen met medicijnen die stolselvorming voorkomen. De onderliggende oorzaak bij herhaalde miskramen is echter niet altijd een stolselprobleem. Er kunnen terugkerende miskramen zijn vanwege vele andere moeder- en babyredenen. Om deze reden moet de vraag hoe een pad te volgen in samenwerking met de verloskundige en hematoloog worden uitgevoerd.
16 miljoen meisjes bevallen te vroeg
