Pols; Het is het meest capabele gewricht van ons lichaam met zijn vermogen om complexe bewegingen uit te voeren. De 8 kleine botten vertonen onderling veel positieveranderingen, zelfs tijdens een eenvoudige beweging. De basisbouwsteen van deze hele organisatie is het bot dat het scafoïd wordt genoemd. Met andere woorden, bijna alle bewegings- en positieveranderingen vinden plaats over het scafoïdbot. Dit verklaart waarom de mate van pijn en functieverlies na een fractuur zo hoog is.
Het diagnosticeren van een scafoïdfractuur is een moeilijk proces!
Zowel de diagnose als de behandeling van scafoïdfracturen is een moeilijk proces. Om de mogelijke moeilijkheden samen te vatten:
1- Nadat de scafoïdfractuur is opgetreden, kan de diagnose niet worden gesteld of kan de diagnose worden gemist. De breuk mag niet worden waargenomen in de films (directe röntgenfoto) die zijn gemaakt na het lichamelijk onderzoek nadat de breuk is opgetreden. Dit is een aandoening die specifiek is voor het scafoïdbot. Bovendien kan meer gedetailleerde informatie worden verkregen met computertomografie (CT) en magnetische resonantie (MR) onderzoeken. De beste aanpak in dit stadium is om te doen alsof er een breuk is en een spalk aan te brengen die de pols 2-3 weken onbeweeglijk houdt. Aan het einde van deze periode worden opnieuw röntgenfoto's gemaakt. Als de fractuur al begint te worden waargenomen, zal de patiënt geen tijd verliezen aan de behandeling, aangezien de tijd die onbeweeglijk met de spalk wordt doorgebracht, wordt opgeteld bij de behandelingsperiode.
2- Scafoïdfracturen zijn meestal moeilijk te genezen. Er zijn verschillende redenen voor deze situatie:
a- Om een fractuur te laten genezen, moet de hoeveelheid bloed die het bot bereikt binnen de normale grenzen liggen. Vanwege zijn scafoïdbotstructuur is het geen bot met een goede vasculariteit en bloedtoevoer. Na de breuk wordt deze situatie nog meer uitgesproken.
b- Zoals eerder vermeld, is het scafoïd een constant bewegend en verschuivend bot. Hoewel getracht wordt om met behandelmethoden zoals gips, spalk etc. na de breuk stil te blijven, is het meestal niet mogelijk om kleine bewegingen te voorkomen.
c- De breuk in het scafoïd blijft in het gewricht. Deze situatie zorgt ervoor dat het breukoppervlak in contact komt met de gewrichtsvloeistof en het stolsel dat de breuk zal genezen, kan zich niet vormen.
3- Nadat het scafoïdbot is gebroken, kan een van de gebroken stukken afsterven. Deze aandoening wordt avasculaire necrose of aseptische necrose genoemd. Botdood wordt veel vaker waargenomen na scafoïdbotbreuken dan andere botbreuken. De factoren hier zijn over het algemeen dezelfde als de zojuist genoemde:
a- Onrustige bloedtoevoer naar het scafoïdbot,
b- Een breuk in het gewricht hebben,
c- Onvermogen om breukbeweging te voorkomen,
d- Een andere factor is gerelateerd aan de grootte van de fragmenten gevormd na de breuk. Als het bot in relatief gelijke delen wordt verdeeld, is de kans op botsterfte in een van de delen kleiner. Als een van de stukjes erg klein is en aangrenzend aan het gewricht, is het risico op botsterfte veel groter.
Hoe wordt een scafoïdbotfractuur gediagnosticeerd?
In het stadium van de diagnose zijn de geschiedenis van de patiënt, de bevindingen van lichamelijk onderzoek en directe röntgenfoto's de belangrijkste informatiebronnen. In geval van moeilijkheden bij het diagnosticeren of plannen van een behandeling met deze middelen, kunnen geavanceerde onderzoeken zoals CT en MRI worden toegepast.
Hoe wordt de scafoïdbotfractuur behandeld?
Gipsbehandeling: Ondanks alle beschreven nadelen, reageren sommige scafoïdfracturen positief op de niet-chirurgische behandeling die we conservatief noemen. Dit soort fracturen zijn meestal dwars en in de buurt van het midden van het scafoïdbot, en het is mogelijk om een gipsverband aan te brengen. De noodzaak om de pleister minimaal 12 weken aan te brengen (met een controlerecord in de zesde week) brengt veel problemen met zich mee, zoals de kwaliteit van het dagelijks leven en de hygiëne. Intolerantie voor de bovengenoemde mogelijke negativiteiten is ook een realistische reden voor chirurgisch ingrijpen. Opgemerkt moet worden dat zeer weinig scafoïdfracturen geschikt zijn voor behandeling met gips.
Chirurgische behandeling: Bij chirurgische behandeling wordt het gebroken bot teruggebracht naar zijn vroegere anatomische positie (pre-fractuurtoestand) en wordt het gefixeerd met een aantal apparaten om in deze positie te blijven totdat het kookt. Deze interventie wordt 'open reductie-interne fixatie' genoemd. Speciaal voor dit type breuk ontwikkelde schroeven zijn de meest gebruikte fixatiemiddelen.
Een late diagnose bemoeilijkt het behandelproces en verlengt de herstelperiode!
Het behandelproces is veel moeilijker bij patiënten die niet zijn gediagnosticeerd of die zich laat hebben aangemeld. Zoals eerder vermeld, is het scafoïdbot een structuur die deelneemt aan alle bewegingen van het polsgewricht. Verslechtering van de integriteit van het bot na een breuk heeft een nadelige invloed op de gehele biomechanica van de pols. Botten beginnen na verloop van tijd spontaan te verschuiven en collaps treedt op in het polsgewricht. Dergelijke situaties worden vaak 'verkalking' genoemd. Dit hele proces kost meestal tijd, dus de soorten chirurgische behandelingen die kunnen worden toegepast, zijn verschillend.
1- Fixatie en enting: breuk wordt gedetecteerd, enting wordt toegepast om de vereniging te bevorderen. Zelfs als in dit stadium vereniging wordt bereikt en de normale afmetingen van het scafoïdbot behouden blijven, kan de schade die in de loop van de tijd is opgetreden niet worden hersteld. De verwachting is dat de pijn van de patiënt zal afnemen. Het is moeilijk te voorspellen hoeveel het verlies van polsbeweging zal terugkeren.
2- Rescue-interventies: Dit zijn de methoden die kunnen worden toegepast in gevallen met late diagnose waarbij een of alle bevindingen zoals non-union, botdood (avasculaire necrose), erosie (calcificatie) worden waargenomen na een scafoïdfractuur. Bij deze methoden blijft de normale anatomie en biomechanica van het polsgewricht niet behouden. Het is bedoeld om de gewrichtsbewegingen relatief pijnloos te behouden door het gehele scafoïd en de twee aangrenzende botten te verwijderen.
Hoe verloopt het chirurgische behandelproces?
Na het onderzoek van de Orthopedisch of Handchirurg specialist worden uw onderzoeken aangevraagd. Het doel is hier niet alleen de diagnose, maar ook de stadiëring van de fractuur. Het stadium van de ziekte is van groot belang bij de keuze van de toe te passen chirurgische methode. De meeste operaties die verband houden met het scafoïdbot kunnen worden uitgevoerd onder regionale anesthesie. Na de operatie wordt meestal een gipsverband of spalk op het ellebooggewricht aangebracht. De duur van de pleister of spalk kan variëren van 3 weken tot 3 maanden, afhankelijk van de toegepaste chirurgische methode. Aan het einde van deze periode worden fysiotherapie en revalidatie toegepast. Het doel is om kracht in de hand, pols en arm te krijgen en het bewegingsverlies te minimaliseren.
Welke problemen kunnen optreden?
Ophoping van bloed (hematoom) in het operatiewondgebied, infectie (ontsteking), beperking van vingerbewegingen door weefseladhesie, chronische pijn (RSD), vertraagde of geen verwachte resultaten zijn de eerste tegenslagen die bij u opkomen. Houd er rekening mee dat de behandeling van scafoïdfracturen een moeizame en lange periode is die maanden in beslag zal nemen. Soms kan de noodzaak van een tweede chirurgische ingreep ontstaan als gevolg van het niet bereiken van vereniging.
