Het werd voor het eerst ontdekt door de Franse chemicus Lavoisier dat diamant pure koolstof is. Lavoisier verbrandde de diamant en toen hij zag dat het verbrandingsgas alleen koolstofdioxide was, concludeerde hij dat de diamant koolstof was.
Eigendommen
Het meest onderscheidende kenmerk is de hardheid. Het wordt weergegeven met het hoogste getal (10) in de mohs-hardheidsindicator die in de mineralogie wordt gebruikt. Dit betekent dat het alle andere mineralen kan krassen. Vanwege zijn hardheid is het gebruik ervan in industriële gereedschappen van groot belang geworden. Het is ook een waardevol sieraad vanwege zijn duurzaamheid en zeer goede lichtbreking. De hardheid van het diamantmineraal is niet in alle richtingen hetzelfde. X- en gammastralen worden echter in de moeilijkste richting gericht, waardoor ze als snijplotter in gereedschappen kunnen worden gebruikt. Kunstdiamanten worden geproduceerd voor industrieel gebruik, maar het is gemakkelijk te begrijpen of de diamant kunstmatig of natuurlijk is, en de kunstmatige diamant heeft geen waarde als sieraad.
Diamant vertoont niet-metalen eigenschappen. Het smeltpunt is 3500 °C. De dichtheid is ongeveer 3,5 gr/cm³. Het brandt in lucht bij 850 °C. Het verandert in grafiet bij 1500 ° C in een luchtloze omgeving. Bij kamertemperatuur werkt geen stof. Met fluor vormt het bij 750 °C koolstoftetrafluoride (CF4). Het combineert niet met andere halogenen. Diamant kristalliseert in een isometrisch systeem. Elk koolstofatoom is gebonden aan vier omringende koolstofatomen om een regelmatige tetraëder te vormen. Om precies te zijn, het heeft het uiterlijk van twee piramides met vierkante bodem die diametraal tegenover elkaar staan. Er zijn ook 12-zijdige en kubische kristalstructuren. De kleur van de kristallen kan wit, bruin, zwart of kleurloos zijn. Er kunnen ook vreemde atomen in het mineraal aanwezig zijn. Maar er is slechts één vreemd atoom per 10.000 koolstofatomen. In feite is er slechts één vreemd atoom per 100.000 atomen in een prachtige natuurlijke diamant.
Een karaat wordt gebruikt als maateenheid voor het gewicht van een diamant (1 karaat is gelijk aan 205 milligram).
De optische eigenschappen van de diamant geven het de eigenschap van schoonheid en kostbare juwelen. De brekingsindex is zeer hoog (2.417). Dat wil zeggen, de straal die het toelaat is groter dan de straal die het weerkaatst. Evenzo is het vermogen om de straal te verspreiden (d.w.z. om de witte straal in kleuren te scheiden) ook vrij hoog. Ze zijn van twee soorten afhankelijk van hun vermogen om straling op te vangen.
Het eerste type is het type dat zichtbaar licht absorbeert (absorbeert); Het tweede type is het type dat ultraviolette en infrarode stralen absorbeert. Het tweede type diamant is van nature blauw van kleur.
Diamant is een uitstekende elektrische isolator. Het is het materiaal met de hoogste thermische geleidbaarheid. Dankzij deze functie kan het worden gesneden zonder te worden beschadigd.
De speciaal geslepen vorm van de diamant met 57 facetten wordt een diamant genoemd. Er zijn 57 facetten op de diamant. Facet is de naam die wordt gegeven aan schuine oppervlakken die licht reflecteren.
Ontdekking
Diamant werd oorspronkelijk alleen gevonden in kimberlietrotsen. De diamant die in andere rotsen werd gevonden, is waarschijnlijk gevormd door erosie van kimberliet of door metamorfose van sedimenten. Kimberlietrots bevat soms geen diamanten. De snelheid van gevonden worden is slechts één op de veertig miljoen. Kimberliet is een vulkanisch gesteenteresidu dat een hoog percentage magnesium en ijzer bevat. In deze rotsen worden ook veel andere mineralen gevonden. Calciet, olivijn, ilmeniet, mica enz. als. Kimberliet wordt gevonden in de vorm van kanalen in de diepe lagen van de aardkorst. Er wordt aangenomen dat de diamant omhoog gaat met enkele bewegingen van de aardkorst. In sommige gebieden is het gedeeltelijk vermengd met rivierzand. Zuid-Afrika (in Kimberley), Zuid-Amerika, Indonesië en India kunnen worden geteld als de plaatsen waar de diamant het meest voorkomt.
