"Rabiës is een ernstige ziekte met 100 procent sterfte als er geen voorzorgsmaatregelen worden genomen", zei Dr. Durdu zei: "In Aziatische en Afrikaanse landen vallen elk jaar ongeveer 50 duizend doden door hondsdolheid. Ons land is een endemisch land wat betreft hondsdolheid.
In de veldgids voor hondsdolheid die in 2014 werd gepubliceerd, meldde het ministerie van Volksgezondheid dat er jaarlijks gemiddeld 1 of 2 sterfgevallen door hondsdolheid plaatsvinden. Wederom in dezelfde richtlijn staat dat jaarlijks gemiddeld 180 duizend mensen worden ingeënt en/of hondsdolheidserum ter voorkoming van hondsdolheid.
“Slechts 10 mensen in de wereld overleefden hondsdolheid”
Volgens Dr. Durdu zei: “In gevallen die door de arts passend worden geacht, moeten beschermende methoden zoals vaccins en rabiës-serum worden toegepast. Er is geen specifieke behandeling nadat de ziekte zich heeft ontwikkeld, maar er wordt ingegrepen met enkele ondersteunende behandelingen.
Uiteraard vertraagt dit alleen de dood. In de medische literatuur staat dat slechts 10 mensen in de wereld deze ziekte hebben overleefd, ook al hadden ze hondsdolheid. "Hoewel de overlevende ziek is, is hondsdolheid een van de dodelijkste ziekten", zei hij.
Hoe weten we of het dier hondsdolheid heeft?
Opmerkend dat het hondsdolle dier agressieve kenmerken vertoonde, zei Dr. Durdu zei: "Het hondsdolle dier kan het water niet drinken, ook al heeft het dorst, en zelfs het water veroorzaakt het agressieve gedrag van het dier. Agressief gedrag komen we niet tegen bij dieren, vooral zwerfhonden, tenzij we het dier provoceren. Daarom, als hij agressief gedrag vertoont, is er een mogelijkheid dat hij hondsdolheid heeft.
92% van de gevallen van hondsdolheid bij mensen wordt veroorzaakt door honden. Dit wordt gevolgd door dieren zoals katten, vleermuizen en andere wolven, vossen en wezels. "Er is geen bewijs van overdracht van hondsdolheid door knaagdieren en koudbloedige dieren zoals muizen, eekhoorns en konijnen," zei hij.
“Wetenschap is er niet in geslaagd om vooruitgang te boeken in de behandeling van hondsdolheid”
Bewerend dat er geen grote ontwikkelingen zijn geweest op het gebied van hondsdolheid sinds Louis Pasteur het eerste vaccin tegen hondsdolheid in 1885 toepast, verklaarde Dr. Durdu zei: "Vandaag de dag hebben we betrouwbaardere vaccins, afgezien daarvan wordt rabiës-serum met kant-en-klare antilichamen preventief gegeven. Er is echter geen specifieke behandelingsmethode die de dood van de patiënt zal voorkomen nadat het virus het zenuwstelsel heeft bereikt. Hier is de basisstrategie om vaccin en, indien nodig, rabiës-serum toe te passen bij vermoedelijke rabiëscontacten.
Om deze reden is het absoluut noodzakelijk als er sprake is van verwonding, contact van het speeksel van het dier met de slijmvliezen of een open wond op de huid, door loslopende en niet-gevaccineerde katten en honden, die op enigerlei wijze een risico vormen voor hondsdolheid. noodzakelijk is om zo snel mogelijk een gespecialiseerde arts te raadplegen en beschermende maatregelen te nemen.
Was de wond met veel water en zeep
Onderstreept dat het in dergelijke gevallen noodzakelijk is om de wond met veel water en zeep te wassen, zegt Dr. Hij vervolgde zijn woorden als volgt;
“Zelfs de wond wassen met water beschermt mensen tegen hondsdolheid, hoewel niet zoveel als het vaccin alleen. Zelfs bij grote wonden moet water onder druk worden gebruikt. Het is noodzakelijk om vreemde voorwerpen en speeksel uit de wond te verwijderen met veel zeepsop. Daarna is het noodzakelijk om het gebied te desinfecteren met alcohol of betadine, indien aanwezig.
Aangezien er geen kans is op behandeling nadat de ziekte zich heeft ontwikkeld, wordt de quarantainezone, die zal worden beschermd in aanwezigheid van een dier en/of een mens met de diagnose rabiës, iets ruimer gehouden. Deze patiënten moeten ook worden geëvalueerd in termen van tetanusprofylaxe en antibiotische therapie. In geval van vermoede rabiësbeten mag de wond gedurende 4 dagen niet worden gehecht, behalve in uitzonderlijke omstandigheden.
